«نویــــسنــــده شـــــــــــــــــــو»

امام صادق (ع) میفرماید:زمانی که آیات 135و136سوره آل عمران((نیکان آنها هستند که هر گاه کارناشایسته از ایشان سرزند یا ظلمی بنفس خویش کنند خدا را بیاد آرند و از گناه خود بدرگاه خدا توبه و استغفار کنند( که میدانند)جز خدا هیچکس نمیتواند گناه خلق را بیامرزد و آنها هستند که اصرار در کار زشت نکنند.چون به زشتی معصیت آگاهند.135آنها هستند که پاداش عملشان آمرزش پروردگار است و باغهائیکه از زیر درختان آن نهرها جاریست جاوید درآن بهشت متنعم خواهند بود و چه نیکوست پاداش نیکوکاران عالم.136))بر رسول خدا (ص) نازل شد.ابلیس بر فراز کوه بلندی در مکه رفت و با صدایی بلند یاران و نیروهای اهریمنی خود را فرا خواند.لحظه ای نگذشت که تمام شیاطین بحضور ابلیس رسیدند و پرسیدند که چه شده است که چنین خشمگین هستی؟ابلیس جریان نزول این آیات را گفت و از یاران خود خواست که تدبیری کنند که انسان موفق به توبه نشود.هریک از شیاطین نظری دادند ولی ابلیس هیچکدام را نپذیرفت تا اینکه فرزند کوچک ابلیس بنام وسواس الخناس گفت: پدر این وظیفه را به من بسپار که من بر اینکار توانا هستم.ابلیس لبخندی زد و گفت:فرزند تدبیرت چیست؟واسواس الخناس گفت:من انسانها را به آزروهای دور و طولانی وسوسه میکنم و آنان سرگرم میشوند و فرصت پرداختن به اعمال خود و توبه را از دست میدهند.ابلیس خنده مستانه ای کرد و گفت : فرزند این وظیفه را تا روز واپسین به تو واگذار میکنم.